Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Ενα σχόλιο



 Η προηγούμενη ανάρτησή της ΑΧΕΛΩΝΑΣ είχε πολλά σχόλια και αποκρίσεις, οι περισσότερες λεχθήκαν προφορικά. Ε παραμυθάδες είμαστε. Η καλή φίλη και παραμυθού Ζωή Νικητάκη έκανε τον κόπο να γράψει τις σκέψεις της πάνω στο άρθρο. Την ευχαριστώ θερμά και τις μοιράζομαι μαζί σας

Κάθε τέχνη, όπως κι αυτή, είναι επίπονη και επώδυνη, μα όταν την αγαπάς και την υπηρετείς με σεβασμό και αφοσίωση και της αφιερώνεσαι, έρχεται μια στιγμή που σου παραδίδεται...
Και ναι, οι δυνάμεις του σύμπαντος συνηγορούν, συνωμοτούν και συνενώνονται για την υπέρβαση των όποιων δυσκολιών συναντά ένας καλλιτέχνης στο μονοπάτι της τέχνης του, όταν ακολουθεί την εσώτερη φωνή της ψυχής του και την εκπλήρωση του πεπρωμένου του.
Και στην ποίηση, και στη ζωγραφική, και στη μουσική και στο παραμύθι, και στην τέχνη της διδασκαλίας και σε κάθε μορφή τέχνης που η ψυχή το τραγούδι της ηχεί και κόσμους δημιουργεί, χρειάζεται αγώνας, σοβαρότητα και αγάπη.
Πως μπορεί ο επαναπαυμένος και εν υπνώσει συνειδησιακά να επιλέξει την τέχνη (στην οποιαδήποτε μορφή και εκδήλωσή της) ως τρόπο έκφρασης και ζωής;
Και ναι, μπορεί να μην είναι ανθόσπαρτα τα πράγματα σ΄αυτόν τον τόπο τον μικρό τον μέγα, τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, αλλά ποτέ δεν ήταν στρωμένος ο δρόμος για καμιά τέχνη...
Και ναι, θα χρειαστεί να λιώσεις χιλιάδες ζευγάρια σιδερένια παπούτσια, να πεθάνεις πολλούς θανάτους και να ζήσεις πολλές καινούριες γέννες, να υφάνεις τα αόρατα, να πιστέψεις τα απίστευτα, και έρχεται μια μέρα, που βλέπεις τα θαύματα να ξετυλίγονται και να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου...
Και εδώ, θα συμμεριστώ έναν στίχο ενός σπουδαίου λατινοαμερικάνου ποιητή, του Antonio Machado, που λέει:
"Διαβάτη ο δρόμος δεν υπάρχει,
τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας..."
Δεν μπορώ να συμμεριστώ την άποψη ότι ένας παραμυθάς δεν έχει που να πει τα παραμύθια του... Ας πάει σε νοσομεία, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, στους δρόμους, ας γυρίσει τον τόπο από πάνω ως κάτω, ας φτάσει ως και στην μάνα του ήλιου, ως και στου φεγγαριού την κόρη... Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ανάγκη για λύτρωση μέσω των παραμυθιών. Και όσο για την ανταπόδοση, σε υλικό, ψυχικό, πνευματικό ή σε όποιο άλλο επίπεδο, σαφώς και θα τη συναντήσουμε, ανάλογα με την εστίαση της συνειδητότητάς μας.
Και όσον αφορά στα σχολεία, μπορούν να υπερπηδηθούν και εκεί τα γραφειοκρατικά στεγανά και το παχυλό πέπλο της μιζέριας που τυλίγει όλους τους φορείς που εμπλέκονται με τις υπηρεσίες του ανάλγητου κράτους... Υπάρχουν ακόμα εμπνευσμένοι εκπαιδευτικοί και διευθυντές σχολείων που αγκαλιάζουν προτάσεις που διαπνέονται από μεράκι και αγάπη.
Βέβαια, στην Ελλάδα είναι παρατηρημένο πως με το που ξεκινάει κάποιος το μονοπάτι, ευθύς αυτοαναγορεύεται σε δάσκαλο και απαιτεί οικονομική ανταπόδοση που δεν ανταποκρίνεται σε ένα ξεκίνημα. Και αυτό ισχύει για όλους τους χώρους της τέχνης και όχι μόνο. Πως γίνεται πια σε αυτόν τον τόπο όλοι να είναι δάσκαλοι και να διεξάγουν εκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια; Νομίζουν πως αρκεί μόνο μια σχολή για να γίνει κανείς παραμυθάς, ζωγράφος, δάσκαλος, μουσικός, θεραπευτής;
Χρειάζονται σ΄αυτόν τον τόπο Μαθητές και Υπηρέτες πραγματικοί και η κρίση είναι μια ευκαιρία για να επανατοποθετηθούμε και να απαναξιολογήσουμε την εσώτερη πραγματικότητα όλοι μας, να διακρίνουμε και να εστιάσουμε στην ουσία και στην αλήθεια που κυοφορούμε εντός μας.
Και μιας και έλαβα εφόρμηση από το κείμενό σου σχετικά με την πανάρχαια αυτή τέχνης της αφήγησης των παραμυθιών στις ημέρες μας, προκειμένου να συμμεριστώ έναν σύντομο προβληματισμό, θα σε γλυκοχαιρετήσω με την ευχή να μπορούμε να διακρίνουμε την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο παραμύθι και στο παραμύθιασμα.
Με αγωνιστικούς παραμυθοχαιρετισμούς,
και μια ζωγραφιά από το καινούριο παραμυθοβιβλίο μου που ετοιμάζω,
Ζωή